رحلت پیامبر، گروهی را در سکوت فرو برد و چنانکه حضرتش پیش‏ بینی ‏کرده بود جمعی را نیز به تلاش‌های مرموز و مخفیانه وا داشت. کسانی که از روزهای شدت یافتن بیماری پیامبر و احتمال درگذشت‏ ایشان در پی این بیماری، نیاتی برای دست‌یابی به قدرت در دل ‏داشتند، بی‏ درنگ پس از شنیدن این خبر و هنگامی که هنوز علی7، فضل بن عباس و تنی چند سرگرم تجهیز پیکر پاک رسول خدا6 برای ‏دفن بودند، دست ‏به کار شدند. اینان بی ‏توجه به همه آنچه رسول ‏اکرم6 فرموده بود به شور نشستند تا شاید پیروان آخرین‏ برگزیده خدا را از بیراهه روی و بی‏ رهبری برهانند. چه به ادعای ‏ایشان آن حضرت رهبری برای امتش برنگزیده یا به پیروی فردی ‏سفارش کرده که محبوبیتی در میان قوم خود نداشته و از عهده کار رهبری برنمی‏آمده است.[1]

[1] . الطبقات، ج 2، ص 271 و 272؛ ابن کثیر، ج 5، ص 243/ حلبی، ج 3، ص 390 و 391.