«غارت از جمله راه‌های رسمی امرار معاش بود؛ چه معلوم شد که اموال دیگر قبایل در پیش هر قبیله احترام قانونی ندارد و این رسم عمومی حتی میان قبایل مسیحی، مانند «بنی‌تغلب» غارتگری رایج بود، اما در اثنای غارتگری خونریزی مجاز نبود.
در جاهلیت عربی، زن حق نداشت آزادانه از حقوق خود استفاده بنماید و مرد حق داشت آنچه که از مهریه قرار داده می‌شد نگهداری نماید و به این وسیله به او ضرر رسانده و تجاوز کند، و نیز حق داشت او را ـ پا در هوا ـ معلقه و بلاتکلیف نگه دارد.»[1]
از زنان سلب آزادی می‌کردند به نحو «عَضل» که در قرآن از آن نهی شده است؛ یعنی، در جاهلیت عرب پس از طلاق مانع بودند که زن شوهر دیگری بکند، در این آیه چنین می‌فرماید:
﴿وَ إِذا طَلَّقْتُمُ النِّساءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ * فَلا تَعْضُلُوهُنَّ أَنْ يَنْكِحْنَ أَزْواجَهُنَّ﴾؛[2]
اگر زن‌ها را طلاق دادید و آنها پس از طلاق مدت معین عده را گذراندند، از ازدواج با شوهرانشان جلوگیری ننمایید.»
[1] . محمّد خاتم پیامبران، ص 34 ـ 36.
[2] . سوره بقره، آیه 232.
