به اجماع علما، قطع رحم، از جمله محرمات عظیمه، و گناهان شدیده است. و موجب عذاب ‏آخرت و بلاهای دنیاست. و از اخبار استفاده می‏شود و به تجربه ثابت شده است؛ که قطع رحم موجب فقر و پریشانی و کوتاهی عمر می‏گردد. و به این سبب که هر خانواده‏که در آن نفاق و جدایی میان ایشان حاصل شد، و خویشان با یکدیگر بنای نزاع و ناخوشی گذاردند، همگی به فقر و فاقه مبتلا، و در اندک زمانی سلسله ایشان از هم ‏می‏پاشد، و زندگی ایشان پایان می‌یابد.

و در مذمت قطع رحم همین قدر بس است که، قاطع رحم را خداوند عالم در قرآن مجید لعن فرموده و می‌‌فرماید:

«کسانی که عهد خدا را می‏شکنند، بعداز پیوند کردن آن، و قطع می‏کنند آن چیزی را که خدا امر به وصل آن کرده (یعنی: رحم) و در زمین فساد می‏کنند، ایشان‏اند که از برای آنهاست لعنت و بدی عاقبت‏.»[1]

و از حضرت پیغمبر6 مروی است که: «دشمن‏ترین اعمال به ‏سوی خدا شرک به خداست، و بعد از آن قطع رحم‏.»[2]

و فرمود که: «خدا فرمود که: من خداوند رحمن هستم و این رحم است. اسم آن را از اسم خود مشتق کرده‏ام، هر که صله آن را به جا آورد، من هم صله او را به جا آورم. وهر که آن را قطع کند من هم او را قطع می‏کنم‏.»[3]

و حضرت امیرالمؤمنین7 در خطبه‏ای فرمودند که: «پناه می‏برم به خدا از گناهانی که تعجیل می‏کنند، تا از بین بردن صاحب خود. عبد الله بن کوّاء عرض کرد که: یا امیر المؤمنین! آیا گناهی هست که در فنای آدمی تعجیل کند؟ فرمود: بلی، قطع رحم. به درستی که: اهل خانواده‏ای با هم اجتماع می‏کنند و دوستی می‏نمایند، و مواسات و نیکوئی می‏کنند با یکدیگر، در حالی که ایشان اهل فسق و فجورند، ولی به ‏جهت دوستی و نیکوئی با هم، خدا روزی ایشان را وسیع می‏نماید. و اهل یک خانواده ‏از هم دوری می‏کنند، و قطع رحم می‏نمایند، ایشان را محروم می‏سازد و حال اینکه از اهل تقوی و پرهیزکاری هستند.» [4]

و از حضرت امام محمد باقر7 حدیث است که؛ «در کتاب امیر المؤمنین7 نوشته شده بود که: سه خصلت است که صاحب آنها، تا عقوبت ‏آنها را نبیند نمی‌میرد: سرکشی، قطع رحم، و قسم دروغ. و ثواب هیچ طاعتی، زودتر از صله رحم به صاحب آن نمی‏رسد. به درستی که: طایفه‏ای از اهل معصیت هستند که‏ با هم نیکوئی می‏کنند، اموال ایشان زیاد می‏شود. و به درستی که قسم دروغ و قطع رحم، خانه‏های آباد را ویران می‏کند، و از اهلش خالی می‏کند.»[5]

و حضرت امیر مؤمنان7 به بعضی از گماشتگان خود در یکی از ولایات ‏نوشتند که؛ «امر کن خویشان را که به دیدن هم روند، و لیکن همسایگی با هم نکنند.»[6]

زیرا که همسایگی؛ باعث ‏بغض، حسد و قطع رحم می‏گردد. و این امری است‏ روشن، همچنان که در اکثر اهل روزگار می‏بینیم که چون خویشان از هم دور هستند، دوستی ایشان با یکدیگر بیشتر، و شوق ایشان به هم افزون‏تر است.