دوستی با دوستان خدا واجب است همچنین است دشمنی با دشمنان خدا و بیزاری از آنان به ویژه از رهبران آنها، به خصوص از کسانی که به خاندان پیامبر6 ستم، و میراث آنها را غصب کردند، و سنّت پیامبر خود6 را تغییر دادند، و از آنانی که بیعت امام بر حقّ خود را شکستند، و عایشه همسر پیامبر6 را از خانه بیرون آورده به جنگ با امیر مؤمنان7 کشانیدند و شیعیان را کشتند.

و نیز از آن کسی که نیکان را تبعید و آواره ساخت، و کسانی را که پیامبر6 از مدینه رانده و لعن فرموده بود به مدینه بازگردانید، و به آنها جا و پناه داد، و نیز اموال را از دسترس تهیدستان خارج کرد و میان دولتمندان به گردش درآورد و نابخردان را استاندار و فرماندار کرد.

و هم دشمنی با کسی که انصار و مهاجرین و اهل فضل را کشت، و بی‌زاری از اهل شورا و ابو موسی اشعری و آنانی که در جرگه او بوده و مصداق آیه شریفه: ﴿الَّذينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْـحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً﴾ [1] می‌باشند، و آنان که به سبب دشمنی با امیر مؤمنان7 به آیات خداوند و روز رستاخیز کافر شدند، و خداوند را بدون اعتقاد به امامت او ملاقات کردند، ﴿فَحَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فَلا نُقيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَزْناً﴾،[2] از این رو آنان سگان دوزخند.

همچنین دوستی دوستان امیر مؤمنان7 واجب است، همان‌هایی که در راه پیامبر خود6 گام برداشتند، و تغییر و تبدیل در دین انجام ندادند، مانند سلمان فارسی، ابوذر غفاری، مقداد بن اسود، و امثال آنها، و نیز باید پیروان و دوستان آنها و کسانی را که از هدایت آنها بهره مند بوده و بر طریق آنها قدم بر می‌دارند دوست داشت.[3]