ای وای مادرم

آهسته باز از بغل پله‌‌ها گذشت

در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود

امّا گرفته دور و برش‌‌هاله‌ای سیاه

او مرده است و باز پرستار حال ماست

در زندگی ما همه جا وول می‌خورد

هر کُنج خانه صحنه‌ای از داستان اوست

بیچاره مادرم

‌‌‌‌‌‌‌‌{{{

هر روز می‌گذشت از این زیر پله‌‌ها

آهسته تا به هم نزند خواب ناز ما

امروز هم گذشت

در باز و بسته شد

با پشت خم از این بغل کوچه می‌رود

چادر نماز فلفلی انداخته به سر

کفش چروک خورده و جوراب وصله دار

او فکر بچه‌‌هاست

هر جا شده هویج هم امروز می‌خرد

بیچاره پیرزن همه برف است کوچه‌‌ها

{{{

او مُرد و در کنار پدر زیر خاک رفت

اقوامش آمدند پی سر سلامتی

یک ختم هم گرفته شد و پُر بَدَک نبود

بسیار تسلیت که به ما عرضه داشتند

لطف شما زیاد

اما ندای قلب به گوشم همیشه گفت:

این حرف‌ها برای تو مادر نمی‌‌شود.

‌‌‌‌‌‌‌‌{{{

او پنج سال کرد پرستاری مریض

در اشک و خون نشست و پسر را نجات داد

اما پسرچه کرد برای تو؟ هیچ، هیچ

تنها مریضخانه، به امّید دیگران

یک روز هم خبر: که بیا او تمام کرد.

در راه قم به هر چه گذشتم عبوس بود

پیچید کوه و فحش به من داد و دور شد

صحرا همه خطوط کج و کوله و سیاه

طومار سرنوشت و خبرهای سهمگین

دریاچه هم به حال من از دور می‌‌‌گریست

تنها طواف دور ضریح و یکی نماز

یک اشک هم به سوره‌ی یاسین من چکید

مادر به خاک رفت.

‌‌‌‌‌‌‌‌{{{

این هم پسر، که بدرقه‌اش می‌کند به گور

یک قطره اشک مُزد همه‌ی زجرهای او

اما خلاص می‌‌‌شود از سرنوشت من

مادر بخواب، خوش

منزل مبارکت.

‌‌‌‌‌‌‌‌{{{

آینده بود و قصه‌ی بی مادری من

ناگاه ضجه‌ای که به هم زد سکوت مرگ

من می‌‌‌دویدم از وسط قبرها برون

او بود و سر به ناله برآورده از مغاک

خود را به ضعف از پی من باز می‌‌‌کشید

دیوانه و رمیده، دویدم به ایستگاه

خود را به هم فشرده خزیدم میان جمع

ترسان ز پشت شیشه‌ی در آخرین نگاه

باز آن سفید پوش و همان کوشش و تلاش

چشمان نیمه باز:

از من جدا مشو.

‌‌‌‌‌‌‌‌{{{

می‌‌‌آمدم و کله‌ی من گیج و منگ بود

انگار جیوه در دل من آب می‌‌‌کنند

پیچیده صحنه‌های زمین و زمان به هم

خاموش و خوفناک همه می‌‌‌گریختند

می‌‌‌گشت آسمان که بکوبد به مغز من

دنیا به پیش چشم گنهکار من سیاه

وز هر شکاف و رخنه‌ی ماشین غریو باد

یک ناله‌ی ضعیف هم از پی دوان دوان

می‌‌‌آمد و به مغز من آهسته می‌‌‌خلید:

تنها شدی پسر.

‌‌‌‌‌‌‌‌{{{

باز آمدم به خانه، چه حالی! نگفتنی

دیدم نشسته مثل همیشه کنار حوض

پیراهن پلید مرا باز شسته بود

انگار خنده کرد ولی دل شکسته بود:

بردی مرا به خاک سپردی و آمدی؟

تنها نمی‌‌گذارمت ای بینوا پسر

می‌خواستم به خنده درآیم به اشتباه

اما خیال بود،

ای وای مادرم