ما در محاورات معمولاً صبر را به مقاومت در برابر این عوامل نمی‌دانیم؛ مثلاً اگر کسی با این‌که خوابش می‌آمد نیمه شب بیدار شد و فوراً دست و صورتش را شست تا فرصت خواندن نماز شب را از دست ندهد، معمولا این را کسی صبر نمی‌داند؛ ولی این مصداق «صَبْرٌ عِنْدَ الطَّاعَةِ» است. مصداق روشن این صبر، صبر در مقابل دشمنان در میدان جنگ است.

امروز ما در مقابل دشمنانی قرار گرفته‌ایم که قرآن می‌گوید: اینان دشمن دینتان هستند؛ «وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دِينِكُمْ».[1] برخی گمان می‌کنند این‌ها فقط نفت ما را می‌خواهند و اگر منافع اقتصادی‌شان تأمین شود دیگر مشکل ما حل است.

این ناشی از روحیه سازش و بزدلی است، که حقیقتش عافیت‌طلبی است. این افراد می‌خواهند راحت زندگی کنند و نمی‌خواهد خود را به خطر بیاندازند. برای توجیه کار خود در مقابل مردم که آن‌ها را افراد بی‌غیرت و نمک‌نشناسی خطاب می‌کنند می‌گویند: «شما از سیاست سردر نمی‌آورید. ما باید با آمریکا سازش کنیم تا خطرها رفع شود!» این ضد صبر است. صبر این است که مردانه بایستیم. البته باید نقشه و تدبیر داشته باشیم؛ ولی آن‌جا که فهمیدیم باید کاری را انجام دهیم نباید تنبلی و سستی کنیم.

این‌ها عواملی است که آدم را از انجام تکلیف باز می‌دارد. فراموش نکنید بحث ما در جایی است که تکلیف ثابت شده باشد، والا بدون هدف و نقشه وارد کار شدن، کار معقولی نیست. «وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى‏ أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ‏‏»؛[2] ما باید برای اطاعت امر خدا، پیغمبر و ولی ‌امر آماده باشیم. البته گاهی ممکن است کسانی واقعاً پیش خدا و پیغمبر هم عذر‌شان مقبول باشد؛ ولی بسیاری از اوقات کسانی که عذر‌تراشی و بهانه‌گیری می‌کنند علتش همان روحیه عافیت‌طلبی و تنبلی است.

مردم فلسطین و لبنان هم با رهنمودهای حضرت امام رضوان‌الله‌علیه به این نتیجه رسیدند که تنها راه نجاتشان مقاومت است و فرهنگ مقاومت به فرهنگ جدیدی در میان آن‌ها تبدیل شد، که اکنون شعار حزب‌الله لبنان است. این هم صبر است؛ همان صبری که قرآن می‌گوید: ﴿وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ﴾؛ یعنی شما برای احقاق حقتان سختی‌ها را تحمل و مقاومت کنید.