در برخی از منابع روایی به احادیث معدودی برخورد می‌کنیم که در آنها به جای تمسک به قرآن و عترت، بر تمسک بر قرآن و سنت تأکید شده است. از آن جمله در حدیث ذیل می‌خوانیم:
پیامبر اسلام فرمود: من در میان شما دو چیز را گذاشتم که بعد از آنها هرگز گمراه نخواهید شد: کتاب خدا و سنت من که آن دو از یکدیگر جدا نشوند تا روزی که در کنار حوض بر من وارد شوند.[1]
در این باره باید بگوییم:
اولاً: برخی از دانشمندان اسلامی چنین احادیثی را از نظر سند ضعیف و غیرمعتبر دانسته و آنها را جعلی معرفی کرده‌اند و معتقدند دشمنان اهل بیت: آنها را در قبال حدیث متواتر، صحیح و مورد اتفاق «ثقلین» جعل نموده‌اند.
ثانیاً: اگر بر فرض این احادیث جعلی و ضعیف نباشند، در نگاه اول کاملاً متفاوت از حدیث صحیح و متواتر، ثقلین اند و نباید بین آن دو خلط نمود.
ثالثاً: اگر در همین زمینه کمی تفکر شود، روشن می‌شود که این روایت با حدیث شریف ثقلین چندان تعارض ندارد، بلکه از یک نظر مؤید و تصدیق کننده حدیث شریف «ثقلین» است. چون اگر امت اسلامی به دنبال سنت (قول و فعل و تقریر) واقعی و حقیقی پیامبر اسلام باشند، بدون شک باید به سراغ اهل بیت معصوم آن حضرت بروند، که طبق اعتراف عقل، و دانشمندان مذهب اهل بیت: و اهل سنت و تاریخ، اهل بیت: همواره در زمان خود از نظر علم و آگاهی به سنت پیامبر اسلام اعلم و داناتر از دیگران بوده‌اند.
امیرالمؤمنین امام علی بن ابی طالب، اولین فرد از اهل بیت: پیامبر اسلام است که طبق شواهد قطعی و غیر قابل انکار، در میان اصحاب پیامبر اسلام داناترین فرد به سنت و راه و روش پیامبر عظیم الشأن اسلام بوده است. سایر امامان معصوم: نیز چنین بوده‌اند و نباید فراموش کرد که آنها با اراده خداوند متعال از هر گونه پلیدی و گناه تطهیر شده‌اند و از این رو در همه زمینه‌‌ها از دیگران لایق تر و برترند.
[1] . کنز العمال، ج 1، ص173، ح875.
