سرچشمه اصلی عزت، خداوند است، و تمام عزت‌ها از آن اوست. «فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَميعاً»[1]

اگر پیامبر6 و مؤمنان نیز عزت دارند، عنایتی است الهی، و عزتی است اعطائی.

امام حسین7 به پیشگاه خداوند، عرض می‌کند: ای کسی (خدایی) که خود را به مقام بلند و رفیع اختصاص داد، پس دوستانش به عزت او عزیز می‌باشند.»[2]

آن حضرت در جای دیگری فرمود: بزرگی تماما از آن خدای یکتا است و در غیر او نیست. خداوند متعال می‌‌فرماید: عزت از آن خدا و پیامبر و مؤمنین است.»[3]

وقتی که سرمنشأ واقعی عزت، خداوند است، به دست آوردن عزت از غیر طریق الهی، به هر صورتی که باشد ذلت است.

1 ـ امام علی7 فرمود: «کسی که از طریق غیر خدا به عزت برسد، همان عزت [غیر واقعی] او را به هلاکت می‌رساند.»[4]

2 ـ امام علی7: «عزیزی که عزتش از غیر خدا باشد ذلیل است.»[5]

3 ـ امام علی7: «هر عزیزی جز او ذلیل است، و هر نیرومندی جز او ضعیف و ناتوان، هر مالکی جز او بنده. .. و هر قدرتمندی جز او [گاهی] توانا و [زمانی] ناتوان است.»[6]

شخصیت هر کس در گرو عزت اوست، از این رو خداوند متعال اجازه نداده است که هیچ مؤمنی تن به ذلت دهد. امام صادق7 فرمود: «خداوند تمام امور مؤمن را به خود او واگذار نموده، ولی به او واگذار نکرده است که ذلیل باشد.

آیا سخن خدا را نشنیده‌ای که می‌‌فرماید: «عزت از آن خدا و رسول او و مؤمنان است ولی منافقان نمی‌‌دانند»؟ پس مؤمن همیشه عزیز است و ذلیل نمی‌‌باشد.»[7] و[8]