|
عشق را افسانه کردی یا حسین |
|
عقل را دیوانه کردی یا حسین |
|
در ره معبود بی همتای خویش |
|
همتی مردانه کردی یا حسین |
|
تا قیامت در دل اهل ولا |
|
منزل و کاشانه کردی یا حسین |
|
گرد شمع بی زوال خویشتن |
|
عالمی پروانه کردی یا حسین |
|
جرعه نوشان می‌‌توحید را |
|
سرخوش از پیمانه کردی یا حسین |
|
خویشتن را بهر صهبای شهود |
|
ساقی میخانه کردی یا حسین |
|
کاکل اکبر به هنگام وداع |
|
از محبت شانه کردی یا حسین |
|
اصغر شیرین زبانت را چو گل |
|
هدیه جانانه کردی یا حسین |
|
العطش گویان طفلان از قفا |
|
گوش کردی یا نکردی یا حسین |
|
از برای شامیان بی وفا |
|
گنج در ویرانه کردی یا حسین |
|
ذکر یارب یارب اندر قتلگاه |
|
با خدا مستانه کردی یا حسین |
|
عالمی را در عزای خویشتن |
|
تا ابد غمخانه کردی یا حسین[1] |
[1] . میرزا علی اکبر خرم قزوینی.
