بدان که اثبات این امر در کمال وضوح است؛ زیرا که جمیع ادله‌ای که دلالت می‌کند بر وجوب نصب نبی، عیناً دلالت می‌کند بر وجوب نصب امام؛ به اعتبار این که مرتبه امام، قرین رتبه نبوت است، مگر این که نبی موسس اساس تکالیف شرعیه است و ابتدائا شرایع و احکام و اوامر و نواهی (را) از جانب خدا می‌آورد و امام باید به نیابت او آن‌‌ها را باقی بدارد. پس هر اختیاری که نبی دارد امام هم دارد، مگر این که امام خلیفه و نایب پیغمبر می‌باشد.

و از اینجاست که علمای خاصه و عامه گفته‌اند که:

امامت عبارت است از ریاست عامه مسلمانان در امور دین و دنیای ایشان بر سبیل نیابت و خلیفگی پیغمبر6.

پس همچنان که وجود پیغمبر6 ضرور و واجب است عقلا بر خدا ـ بنابر وجوب لطف[1] بر او ـ که او را مبعوث کند تا طریق معرفت الهی و اوامر و نواهی را به مردم برساند و از برای ایشان شرایع و احکام و مسائل حلال و حرام را بیان کند، و صفات حمیده و اخلاق پسندیده و افعال ذمیمه و امور رذیله را به ایشان تعلیم کند تا امور معاش و معاد ایشان اصلاح شود و هرج و مرج در میان ایشان واقع نشود. همچنین بر خدا واجب است که بعد از پیغمبر6 کسی را نصب تا آن چه پیغمبر6 آورده است باقی بدارد و به اشخاصی که شرایع پیغمبر6 به او نرسیده است برساند و نشر شرایع او را به طور کامل انجام دهد و صرف بکند و مجرد آمدن نبی و آوردن شرایع و احکام و رفتن او از میان مردم، کافی نیست.