احدی از عقلاء و ارباب فهم، در عصمت علی بن ابی طالب7 شبهه ندارند، به چند وجه:

وجه اول ـ اینکه دانستی که در امام عصمت شرط است. و بعد از پیغمبر6 امر امامت دایر است میان علی و عباس و ابوبکر. و احدی از خاصه و عامه ادعای عصمت از برای عباس و ابوبکر نکرده است و همه فرق متفق اند بر عدم عصمت عباس و ابوبکر. پس عصمت، منحصر در آن حضرت خواهد بود.

وجه دوم ـ اینکه دشمنان آن حضرت دایم در صدد عیب‌جویی از آن حضرت بودند، و در این کار کمال جد جهد و اهتمام را داشتند، مع ذلک هیچ صفت ناخوشی از آن حضرت نقل نکرده اند؛ بلکه دوستان و دشمنان او همه متفق اند که هرگز از آن حضرت خطایی در علم و عمل سر نزد، و این معنا ممکن نیست مگر این که ملکه عصمت حاصل شود.

وجه سوم ـ از ادله عصمت، «آیه تطهیر» است که به اتفاق عامه خاصه در شان حضرات آل عبا: نازل شده است و آیه مبارکه این است:

﴿إِنَّما يُريدُ اللَّـهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً﴾[1]

پس به مقتضای آیه مبارکه، ایشان از هرگونه آلودگی ظاهری و باطنی پاک خواهند بود، و منظور از آلودگی باطنی معصیت است. و علمای فریقین به طرق متعدده ذکر کرده‌اند که نزول این آیه اختصاص به پنج تن آل عبا: دارد و احتیاج به ذکر طرق شیعه نیست.