همچنان که اشاره به آن شد؛ آشتی و الفت، ضد قهر و دوری از برادران مؤمن، است. و این از اوصاف جمیله و اعمال فاضله است. و ثواب و فایده آن بی‏حد، و بی‏نهایت است.

از حضرت رسالت مآب6 مروی است که: «جبرئیل خبر داد مرا که خدای ـ عز و جل ـ فرشته‏ای بر زمین فرو فرستاد، آن فرشته می‏رفت، تا به در خانه‏ای رسید، که مردی ایستاده اذن داخل شدن می‏طلبد. فرشته گفت: با صاحبخانه چه کارداری؟ گفت: برادر مسلمان من است، برای خدا به دیدن او آمده‏ام. فرشته گفت: کاردیگر نداری؟ گفت: نه.

پس آن فرشته به او گفت: به درستی که من فرستاده خدایم به ‏سوی تو. و خدای ـ تعالی ـ تو را سلام می‏رساند، و می‏گوید: بهشت از برای تو واجب‏شد. و گفت: خدای ـ تعالی ـ می‏گوید که: هر مسلمانی که زیارت مسلمانی کند، نه آن‏است که او را زیارت کرده، بلکه مرا زیارت کرده است و ثواب او بر من، بهشت است‏.»[1]

و از حضرت امام محمد باقر7 مروی است که؛ «چون مؤمن از منزل‏خود بیرون می‏آید، که برادر خود را زیارت کند، پس خدای ـ تعالی ـ فرشته‏ای به او موکل می‏گرداند، که بالی از بال‌های خود را در زیر قدم او می‏افکند. و بال دیگر را سایبان او می‏کند. و چون به منزل برادر مؤمن داخل می‏شود، خدای ـ تعالی ـ ندامی‏فرماید که: ای بنده تعظیم کننده حق من، و پیروی کننده آثار پیغمبر من! لازم است ‏بر من که تعظیم تو کنم. از من سؤال کن تا عطا نمایم. بخوان مرا تا اجابت تو را فرمایم. ساکت‏شو تا بی‏طلب حاجت تو برآورم.

پس چون مراجعت کند، آن فرشته مشایعت اوکند. و همچنان بال خود را سایبان او می‏سازد، تا به منزل خود داخل شود. بعد از آن، خدای ـ تعالی ـ ندا فرماید که: به تحقیق واجب گردانیدم برای تو بهشت ‏خود را. و تو را اذن شفاعت دادم از برای بندگان خود.»[2]

و نیز روایت است که: «هر مؤمنی که از منزل خود برآید، که زیارت برادر مؤمن‏خود کند، و عارف به حق او باشد، خدای ـ تعالی ـ برای هر قدمی حسنه‏ای از برای او می‏نویسد. و سیئه او را محو می‏کند. و درجه او را بلند می‏گرداند. و چون در خانه را بکوبد، درهای آسمان از برای او گشوده می‏شود. و چون با هم ملاقات کنند و مصافحه‏ نمایند، و دست ‏به گردن یکدیگر کنند، خدای ـ تعالی ـ متوجه ایشان گردد، و به ایشان‏ بر ملائکه مباهات کند. و فرماید: نظر کنید به این دو بنده من که زیارت یکدیگرنمودند، و در راه من با هم دوستی کردند. بر من لازم است که ایشان را عذاب نکنم به ‏آتش.

بعد از این، پس چون بازگردد، به عدد نفس‌ها و قدم‌ها و سخن‌های او ملائکه ‏مشایعت او کنند. و او را از شدائد دنیا و عذاب آخرت محافظت نمایند، تا مثل آن شب ‏از سال آینده. پس اگر در اثنای آن سال بمیرد از حساب روز قیامت معاف باشد.» [3]

و از حضرت امام جعفر صادق7 روایت است که: «هر که به دیدن برادر مؤمن خود برود، خدای ـ تعالی ـ می‌‌فرماید که: مرا دیدن کردی و ثواب تو بر من است. و راضی نمی‏شوم از برای تو ثوابی را کمتر از بهشت‏.»[4]

و فرمود که: «زیارت برادر مؤمن از برای خدا بهتر است از آزاد کردن ده بنده‏ مؤمن. و هر که یک بنده مؤمن را آزاد کند، به هر عضوی از بدن او همان عضو او ازآتش محفوظ می‏گردد.» [5]

و از حضرت رسول6 روایت است که: «دو نفر که یکدیگر را ملاقات کنند، مثل دو دست‏اند که یکدیگر را می‏شویند. هیچ دو نفر مؤمنی یکدیگر را ملاقات نمی‏کنند، مگر اینکه به واسطه هر کدام، خدا خیری به آن دیگر می‏رساند.» [6]

و از این است که: خدای ـ تعالی ـ در مقام امتنان بر مؤمنین‏ می‌‌فرماید:

«تو هر گاه آنچه در روی زمین است، همه را صرف می‏کردی که الفت میان دل‌های بندگان‏ من بیندازی نمی‏توانستی، و لیکن خدا خود الفت افکند میان ایشان‏.»[7]

و به این سبب، امر شده است‏به سلام کردن بر یکدیگر. و مصافحه نمودن و معانقه‏کردن.

حضرت رسول6 فرمود که: «سزاوارترین مردم به خدا و پیغمبرکسی است که ابتداء به سلام کند.»[8]

و از حضرت امام محمد باقر7 نقل است که: «خدا دوست دارد فاش کردن سلام را.»[9] و فرمود که: «از جمله تواضع و فروتنی آن است که به هر که ملاقات کنی بر او سلام ‏نمائی‏.»[10]

و از حضرت امام صادق7 نقل است که: «با یکدیگر مصافحه کنید که ‏مصافحه کینه را از دل‌ها می‏برد.»[11] و فرمود که: «مصافحه کردن با مؤمن، افضل است از مصافحه کردن با ملائکه‏.»[12] و نیز مروی است که: «چون دو مؤمن با یکدیگر ملاقات کنند و مصافحه نمایند، خدای ـ تعالی ـ دست ‏خود را در میان دست‌های ایشان داخل می‏کند، و با آن‌که ‏به ‏برادر مؤمن خود محبت بیشتری دارد مصافحه می‏کند.»[13]

و حضرت پیغمبر6 فرمود که: «چون یکی از شما برادر خود راملاقات نماید، بر او سلام کند و با او مصافحه کند.»[14]  و از حضرت امام جعفر صادق7 مروی است که: «چون دو مؤمن با یکدیگر معانقه کنند، و دست در گردن یکدیگر نمایند رحمت الهی ایشان را فرو می‏گیرد. و چون همدیگر را در آغوش کشند، و از آن، غیر از رضای خدا نخواهند، و منظورشان غرضی از اغراض دنیویه نباشد، از جانب پروردگار متعال به ایشان خطاب شود: گناهان شما آمرزیده شد، عمل را از سرگیرید.»[15]

و به این سبب است که، مهمانی کردن، و عیادت مریض، و تشییع جنازه، و تعزیت اهل مصیبت، و امثال اینها سفارش شده است.