و مخفی نماند که: آنچه از آیات و اخبار مذکوره، و متواتره به دست می‌آید این است که؛ امر به معروف و نهی از منکر بر هر فردی از افراد مکلفین واجب است. و این مطلب، مورد اتفاق جمیع علمای شیعه و سنی است. به این معنی که؛ امر کردن به واجبات، و نهی کردن از افعال محرمه، وجوب دارد. و اما امر به‏ مستحبات، و نهی از امور مکروهه، واجب نیست، بلکه سنت است. و وجوب امر به‏واجب و نهی از حرام چهار شرط دارد:

اول آنکه: علم داشته باشد به اینکه: این فعل بر آن شخص واجب است ‏یا حرام.

پس در امور متشابه، امر به معروف و نهی از منکر وجوب ندارد. بنابراین، هر کسی علم پیدا كرد به وجوب یا حرمت هر امری، به نحوی که احتمال اختلاف مجتهدین را در آن‏ ندهد، مثل اینکه: آن امر ضروری دین یا مذمت ‏یا اجماعی همه علماء باشد بر او لازم است که ‏امر و نهی کند.

و کسی که علم قطعی نداشته باشد به حکم چیزی، و اجماعی ‏نباشد، بلکه اختلافی باشد یا احتمال اختلاف فقها را در آن امر بدهد اگر چه خود مجتهد باشد و در حکم آن رایی داشته باشد، یا رای یکی از مجتهدین را در آن بداند نمی‏تواند کسی را به عنوان وجوب به آن امر و نهی نماید، و در آن امر به معروف و نهی از منکر به عمل آورد. مگر در حق کسی که بداند لازم بر آن کس همان حکمی است‏که او نیز می‏داند.