و این، نتیجه عداوت و کینه، یا بخل و حسد است، و از افعال ناپسند می‏باشد.

حضرت رسول6 فرمود: «هر دو نفر مسلمی که از یکدیگر قهرو خشم کنند و از هم دوری جویند و سه روز چنین باشند و با هم صلح و آشتی نکنند، از دایره اسلام بیرون می‏روند. و هر کدام که ابتدا به صلح و سخن گفتن کند در روز قیامت زود داخل بهشت‏ خواهد شد.»[1]

و نیز از آن حضرت روایت است که: «از برای مسلمانان، حلال نیست که، زیادتر ازسه روز از برادر خود دوری و قهر کنند.»[2]

از حضرت امام جعفر صادق7 مروی است که: «هیچ دو مردی از روی‏ قهر از یکدیگر جدا نمی‌شوند، مگر اینکه یکی از آنها مستوجب لعنت می‏گردد. و بسا باشد که هر دو مستوجب لعنت شوند. شخصی عرض کرد: آنکه مظلوم است چرا مستوجب ‏می‏گردد؟ فرمود: به جهت اینکه؛ او برادر خود را به صلح نمی‏خواند و ابتدا به کلام با برادرش ‏نمی‏کند. از پدرم شنیدم که می‏فرمود: هر گاه دو نفر با هم نزاع کنند و یکی از آنها قهر کند، آنکه مظلوم است ‏باید به نزد آن دیگری بیاید و بگوید: ای برادر! تقصیر با من ‏است و من ظلم کرده‏ام، تا نزاع از میان ایشان بر طرف شود. به درستی که خدا حاکم‏ عادل است و از ظالم، حق مظلوم را می‏گیرد.»[3]

و حضرت امام محمد باقر7 فرمود که: «خدا رحمت کند کسی را که ‏الفت ‏بیندازد میان دو نفر از دوستان ما. ای گروه مؤمنین! سعی کنید و با یکدیگر مهربانی ‏نمائید.»[4]