مصلحت گاهی مصلحت شخصی است و گاهی مصلحت اجتماعی. در میان تشریعات خدای متعال تشریعاتی وجود دارد که برای عموم مردم مصلحت دارد. در میان این تشریعات، آن امری که خیلی برجسته است «امر به معروف و نهی از منکر» است. این امر حقیقتی است که هم مقتضای فطرت انسان است و هم همه ادیان روی آن تاکید کرده‌اند.

به قدری در قرآن و روایات بر این مساله تاکید شده است که انسان واقعا بهت زده می‌شود. در آیه ای که اولین بار برای جهاد دفاعی تشریع شد می‌‌فرماید: ﴿أُذِنَ لِلَّذينَ يُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّـهَ عَلى‏ نَصْرِهِمْ لَقَديرٌ * ... * الَّذينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّـهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ﴾. خدا کسانی را یاری می‌کند که اگر قدرت پیدا کنند اول نماز را به پا می‌دارند؛ بعد زکات می‌دهند، بعد امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند.[1]