در باب زيارت آن حضرت از رسول الله6 وارد است كه: مَنْ زَارَ عَلِيًّا بَعْدَ وَفَاتِهِ فَلَهُ الْجَنَّةُ. [1] «كسي كه عليّ را بعد از وفاتش زيارت كند، براي او بهشت است.»
و از حضرت صادق7 وارد است:
مَنْ تَرَكَ زِيَارَةَ أَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ، لَمْ يَنْظُرِ اللَهُ إلَيهِ. أَلَا تَزُورُونَ مَنْ تَزُورُهُ الْمَلَآئِكَةُ وَ النَّبِيُّونَ؟ [2]
«كسي كه زيارت أميرالمؤمنين را ترك كند خداوند به او نظر نمي‌كند. آيا زيارت نمي‌كنيد كسي را كه ملائكه و پيغمبران زيارت او را مي‌كنند؟»
و نيز از آن حضرت روايت است كه فرمود:
إنَّ أَبْوَابَ السَّمَآءِ لَتُفْتَحُ عِنْدَ دُعَآءِ الزَّآئِرِ لاِ مِيرِالْمُؤْمِنِينَ؛ فَلَا تَكُنْ عِنْدَ الْخَيْرِ نَوَّامًا. [3]
«بدرستيكه درهاي آسمان در وقت دعاي زيارت كنندة أميرالمؤمنين7 گشوده مي‌شود؛ پس براي اكتساب خير و رحمت در خواب نباش!»
مجلسي رضوان الله عليه روايت مي‌كند از «مناقب» از كتاب «أخبار الطّالبيّين » كه: روميان جماعتي از مسلمانان را اسير كردند، و آنها را به نزد سلطان روم بردند. سلطان بر آنها كفر را عرضه كرد، آنان امتناع كردند.
سلطان دستور داد همه را در ديگ روغن زيتون كه جوش آمده بود انداختند، و فقط يك نفر از آنها را باقي گذارد كه خبر اين داستان را براي مسلمانان ببرد.
اين مرد كه به سوي كشور اسلام حركت مي‌كرد، در ميان شب صداي سمّ اسباني به گوشش رسيد. ايستاد ديد كه اين اسب سواران همان اصحاب و ياران او هستند كه در ديگ جوشيده شده‌اند.
از حركت و موقعيّت آنان سؤال كرد. در پاسخ گفتند: چون أميرالمؤمنين دار فاني را وداع گفت، يك منادي از آسمان در ميان شهيداني كه در خشكي و در دريا شهيد شده‌اند ندا كرد: أميرالمؤمنين عليّ بن أبي‌طالب7 به درجة شهادت رسيده است؛ شما بر او نماز بخوانيد!
ما از قبرهاي خود حركت كرديم و بر او نماز خوانديم، و اينك بازگشتيم و عازم مراجعت به خوابگاه‌هاي خود هستيم. [4]
[1]. «مناقب» ابن شهرآشوب، طبع سنگي، ج2، ص84.
[2]. همان.
[3]. همان.
[4]. «بحارالأنوار» ج9، ص679. البتّه بايد دانست كه اين داستان عالم برزخ است و براي اين مرد بطور مكاشفه معلوم شده است.
