کلماتی که مفهوم نسبت به شهر یا دیاری را می‌دهد در آخر اسم عده‌ای از اصحاب امام هادی7 آمده که تا حدودی می‌تواند نشانی از مراکز و اقامتگاه آنها باشد. مثلاً: بشر بن بشار نیشابوری، فتح بن یزید جرجانی، احمد بن اسحاق رازی، حسین بن سعید اهوازی، حمدان بن اسحاق خراسانی و علی بن ابراهیم طالقانی از این نمونه‌اند که در شهرهای مختلف ایران می‌‌زیسته‌اند.

جرجان[1] و نیشابور[2] در پرتو فعالیت‌های روز افزون شیعیان، به مرور به صورت مراکز نفوذ شیعه در قرن چهارم در آمد. شواهد دیگری حاکی از آن است که در قزوین نیز کسانی از اصحاب امام هادی7 ساکن بوده‌اند.[3]

اصفهان که شایع بود اهالی آن سنّیان متعصب حنبلی هستند ـ بخش عمده‌ای نیز چنین بود ـ گاه شیعیانی از اصحاب امام هادی7 را در خود پرورده است که از آن جمله ابراهیم بن شیبه اصفهانی است، گرچه این مرد در اصل کاشانی بوده ولی احتمالاً مدت مدیدی در اصفهان می‌زیسته است. عکس این مطلب نیز صادق است چنانکه علی بن محمد کاشانی از اصحاب امام هادی7 اصلاً اصفهانی بوده است.[4] و در روایتی از عبدالرحمان نامی، نام برده شده که از مردم اصفهان بوده و تحت تأثیر کرامتی که در سامرّا از امام هادی7 دید به مذهب شیعه درآمد.[5]

در قرن چهارم در اصفهان کسانی که حضرت امیرالمؤمنین علی7 را بیشتر از مال و جان و خانواده خود دوست می‌داشتند، فراوان بودند.[6]

روایت دیگری حاوی نامه‌ای از امام هادی7 به وکیل خود در همدان است که طی آن چنین فرموده: من سفارش شما را به دوستداران خود در همدان کرده‌ام.[7]

[1]. احسن التقاسیم، ص315، 358، 361، 371.

[2]. همان، ص366.

[3]. رجال کشى، ص526.

[4]. مسند الإِمام الهادى، ص352.

[5]. بحارالأنوار، ج50، ص141؛ مسند الإِمام الهادى، ص123.

[6]. مختصر تاریخ دمشق، ج10، ص104.

[7]. رجال کشى، ص610.