امشب از جام ولایت سر خوشم

از دل و جان باده را سر می‌کشم

میکده دارد هوای دیگری

در طرب آورده می‌را ساغری

هر طرف آید ندای نوش نوش

می رسد از عالم بالا سروش

ملک ایمان را چراغانی کنید

سینه را جمله جوشانی کنید

از «سمانه» شد عیان روی نگار

کز رخش آمد به دنیا نو بهار

مه خجل از طلعت زیبای او

جمع مستان واله مینای او

در سرای فاطمه گل باز شد

گوئیا بار دگر اعجاز شد

دیده بگشوده به عالم نوگلی

که بود نور دو چشمان علی

تهنیت آید ز سوی کبریا

در حریم خانه‌‌ی ابن الرضا

او بود چشم و چراغ فاطمه

درد‌‌‌ها سازد بگردون خاتمه

زینت عرش است و ارکان وجود

مهره زیبای خلاق ودود

باز یاران، وا گل شادی شده

سالروز مولد هادی شده

عاشقان احساس مستی می‌کنند

خاک پایش کل هستی می‌کنند

می زند خنده به مستان روزگار

می سراید نغمه از شادی هزار

نوبهاران با دلی افروخته

بر تن گل جامه گل دوخته

در جنان زهرای اطهر لب گشاد

کامده دنیا گل باغ جواد

بهجت قلب علی مرتضاست

نور چشمان علی موسی الرضاست[1]