خیران اسباطى مى‌‌‌گوید: از عراق به مدینه رفتم و خدمت امام هادى7 شرفیاب شدم. آن گرامى‌ از من پرسید: واثق چگونه بود؟

عرض كردم: فدایت شوم در عافیت بود و من از دیگران اطلاع و آگاهى بیشترى دارم، زیرا هم اكنون از راه مى‌‌‌رسم.

فرمود: مردم مى‌‌‌گویند: او مرده است.

چون این موضوع را فرمود، دریافتم منظور از مردم خود امام مى‌‌‌باشد.

آن گاه به من فرمود: جعفر متوكّل چه كرد؟

عرض كردم: به بدترین وضعى در زندان بود.

فرمود: او خلیفه خواهد شد.

آنگاه فرمود: ابن زیّات چه كرد؟

عرض كردم: مردم با او بودند و امر، امر او بود.

فرمود: ریاست بر او شوم است.

سپس قدرى سكوت كرد و فرمود: چاره‌اى جز اجراى تقدیرات و احكام الهى نیست. اى خیران! بدان كه واثق مرد، جعفر متوكّل بر جاى او نشست و ابن زیّات كشته شد.

عرض كردم: فدایت شوم چه وقت؟

فرمود: شش روز پس از بیرون آمدن تو.

هنوز بیش از چند روز نگذشته بود كه قاصد متوكّل به مدینه رسید و جریان همان طور بود كه امام هادى7 فرموده بود. [1]

[1]. ارشاد مفید، ص309؛ الفصول المهمهٔ ابن صباغ مالكى، ص279، با اندكى تفاوت؛ نورالابصار شبلنجى، ص182 .