بیت الولای دل

فاطمه (س) تجلیگاه انوار آفرینش «جلد دهم»

بیت الولای دل

ای قبله حرم، حرمِ سامرای تو		بیت‌ الولای دل حرم با صفای تو
قرآن یگانه دفتر مدح و ثنای تو		روح ملک کبوتر صحن و سرای تو
آیینه جمال خداوند سرمدی		فرزند پاک چار علی، سه‌ محمدی
رضوان بدان جلال و شرف سائل درت		خورشید سجده برده به صحن مطهرت
روح رضاست در نفس روح پرورت		نامت حسن نه بلکه حسن پای تا سرت
میراث زهد و نور هدایت ز هادیت		علم امام هشتم و جود جوادیت
معصوم سیزده ولی‌ الله ذوالمنن		ابن ‌الرضای سومی و دومین حسن
گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن		شرمنده در ثنای تو از کوچکی سخن
*	*	*

دُر کلام و لعل لب گوهری کجا		وصف ابا محمدٍ العسکری کجا
انوار ده امام درخشد ز روی تو		یادآور رسول خدا خُلق و خوی تو
زیباترین دعای ملک گفتگوی تو		مسجود جنّ و انس بود خاک کوی تو
بحری که در صدف، دُر جان پرورد تویی		در دامنش امام زمان پرورد تویی
ویرانة مزار تو مسجود آسمان		قبر تو کعبه دل و صحنت مطاف جان
زوّار هر شب حرمت صاحب ‌الزمان		کوری چشم دشمنت ای قبله جهان
تنها نه سامره، همه عالم دیار توست		هر جا رویم در بغل ما مزار توست
قبر مطهر تو اگر چه خراب شد		یا بر حریم تو ستم بی ‌حساب شد
و آن دلربا ضریح نهان در تراب شد		هر چند قلب شیعه از این غم کباب شد
هر روز قبه تو فروزنده‌تر شود		جاه و جلال و مرتبه‌ات زنده‌‌تر شود
ای نُه سپهر فرش رفیع عبادتت		ای لطف و جود و مرحمت و بذل، عادتت
اقرار کرده دشمن تو بر سیادتت		یاد آمدم به فصل جوانی شهادتت
ای زخم دل هماره فزون از ستاره‌ات		از ما سلام بر جگر پاره پاره ‌ات
با آن که در محاصره بودی تو سال‌ها		دیدی ز دشمنان، غم و رنج و ملال‌ها
کردند با تو از ره طغیان جدال‌ها		دادی به شیعه عزت و قدر و جلال‌ها
نور ولایتت ز دل حبس ای شگفت		چون آفتاب یک‌ سره آفاق را گرفت
داغت به قلب شیعه شراری عظیم شد		خون بر دلت ز کینه اهل جحیم شد
روح تو در بهشت الهی مقیم شد		با رفتن تو حضرت مهدی یتیم شد
یابن الحسن از این همه بیداد، الامان		عجّل علی ظهورک یا صاحب‌الزمان
ای عدل تو زوال ستم ‌گستری بیا		نادیده کرده بر همه روشنگری بیا
ای آخرین دُر صدف کوثری بیا		ای نور دیده حسن عسکری بیا
تا کی فراق روی تو آتش به جان زند		تا کی به شیعه خصم تو زخم زبان زند
ای خوانده جنّ و انس و ملک پیر و مقتدات		تو جان جان عالمی و جان ما فدات
خُلق علی و خلق نبی جلوه خدات		«میثم» به این دو مصرع نیکو دهد ندات
یا صاحب‌ الزمان به ظهورت شتاب کن		عالم ز دست رفت تو پا در رکاب کن[1]

[1]. غلامرضا سازگار.

فهرست مطالب