محمد بن على بن ابراهيم گويد: كار معاش بر ما تنگ شد، پدرم گفت: برويم محضر ابو محمد حسن عسكرى7، می‌گويند، آدم با سخاوتى است، گفتم: با او آشنايى دارى؟ گفت: نه، او را نمى‌‏شناسم و تا به حال او را نديده‏ام.

در راه كه براى ديدن او مى‌‏رفتيم پدرم گفت: اى كاش پانصد درهم به من مى‌‏داد، دويست درهم براى لباس، دويست درهم براى آرد و صد درهم براى مخارج. من هم در دلم گفتم: اى كاش مى‌‏فرمود به من سيصد درهم مى‌‏دادند، با صد درهم الاغى مى‌‏خريدم، صد درهم براى مخارج و صد درهم براى لباس، در اين صورت به طرف قزوين و همدان براى كار مى‌‏رفتم.

چون به در خانه آن حضرت رسيديم غلامى‌ بيرون آمد و ما را با نام صدا كرد و گفت: على بن ابراهيم و پسرش محمد داخل شوند، چون به خدمتش رسيده و سلام عرض كرديم، فرمود: يا على! چه چیز سبب شده كه تا اين وقت از ملاقات ما تأخير كرده‏اى؟! گفتم: يا سيدى! مقيد بودم كه در اين حال تنگدستى محضر شما بیایم.

و چون از خدمت ايشان بيرون آمديم غلامش آمد و به پدرم كيسه‏اى داد و گفت: اين پانصد درهم است، دويست درهم براى لباس، دويست درهم براى آرد و صد درهم براى نفقه، بعد كيسه ديگرى به من داد و گفت: اين سيصد درهم است، با صد درهم الاغ بخر، صد درهم براى لباس و صد درهم براى نفقه، به سوى جبل (همدان و قزوين... ) و به طرف «سورا»[1] سفر كن.

ابن كردى، راوى حديث مى‌‏گويد: او به «سورا» رفت و در آن جا زنى تزويج كرد و در يك روز چهار هزار دينار به خانه‏اش وارد شد، با وجود آن، قائل به وقف و از واقفيّه بود، به او گفتم: آيا دليلى روشن‌تر از اين به امامت او مى‌‏خواهى؟! گفت: راست مى‌‏گويى ولى ما در كارى و در گروهى هستيم كه به آن عادت كرده‏ايم.[2]

[1]. سوریٰ به وزن طوبیٰ، محلی است در عراق .

[2]. ارشاد مفید، ص320 ؛ کافی ج1 ص506 باب مولد ابی محمد العسکری7 .