پدر در دم مرگ است و به بالين پسرش

پسری اشک فشان است به حال پدرش

پدری جام شهادت به لبش بوسه زده

پسری سوخته از داغ مصیبت جگرش

پسری را که بود نبض دو عالم در دست

شاهد داغ پدر آه و دل و چشم ترش

حسن العسکری از زهر جفا می‌سوزد

حجهٔ ابن الحسن از غم شده گریان به برش

چار ساله پسری مانده و صد‌‌‌ها دشمن

که خداوند نگه دارد و از هر خطرش

دشمن افکنده زپا نخل امامت را باز

کند اندیشه به نابودی یکتا ثمرش

خانه‌ای را که عدو دست به غارت زده است

آتش ظلم بر افروخته از بام و درش

آه از آن روز که شد غیبت مهدی آغاز

غیبتی را که بود خون شهیدان اثرش

آنکه امروز جهان زنده و قائم از اوست

بارالها که «مؤید» نفتد از نظرش[1]

[1]. سید رضا مؤید.