امام عسكرى7 بر رغم تمامى محدوديت‌هاى و كنترل‌هايى كه از طرف دستگاه خلافت به عمل مىآمد، يك سلسله فعاليت‌هاى سرّى سياسى را رهبرى مىكرد كه با گزينش شيوههاى بسيار ظريف پنهان‌کارى، از چشم بيدار و مراقب جاسوسان دربار، به دور مىماند. در اين زمينه نمونههاى فراوانى به چشم مىخورد كه ذيلاً دو مورد آن را از نظر خوانندگان محترم مىگذرانيم:
1 - «عثمان بن سعيد عَمروى» كه از نزديك‌ترين و صميمىترين ياران امام بود[1]، زير پوشش روغن فروشى فعاليت مىكرد. شيعيان و پيروان حضرت عسكرى7 اموال و وجوهى را كه مىخواستند به امام تحويل دهند، به او مىرساندند و او آنها را در ظرف‌ها و مشك‌هاى روغن قرار داده و به حضور امام مىرساند.[2]
2 - «داود بن اسود»، خدمتگزار امام كه مأمور هيزم كشى و گرم كردن حمام خانه حضرت عسكرى7 بود، مىگويد: اين چوب را بگير و نزد «عثمان بن سعيد» ببر و به او بده. من چوب را گرفته روانه شدم. در راه به يك نفر سقّا برخوردم. قاطر او راه مرا بست. سقا از من خواست حيوان را كنار بزنم. من چوب را بلند كردم و به قاطر زدم. چوب شكست و من وقتى محل شكستگى آن را نگاه كردم، چشمم به نامه هايى افتاد كه در داخل چوب بوده است! به سرعت چوب را زير بغل گرفته و برگشتم و سقا مرا به باد فحش و ناسزا گرفت.
وقتى به در خانه امام رسيدم، «عيسى» خدمتگزار امام كنار در به استقبالم آمد و گفت: آقا و سرورت مىگويد: چرا قاطر را زدى و چوب را شكستى؟ گفتم: نمىدانستم داخل چوب چيست؟ امام فرمود: چرا كارى مىكنى كه مجبور به عذر خواهى شوى؟ مبادا بعد از اين چنين كارى كنى، اگر شنيدى كسى به ما ناسزا (هم) مىگويد، راه خود را بگير و برو و با او مشاجره نكن. ما، در شهر بد و ديار بدى به سر مىبريم، تو فقط كار خود را بكن و بدان گزارش كارهايت به ما مىرسد. [3]
اين قضيه نشان مىدهد كه امام، اسناد، نامهها و نوشته‌هايى را كه سرّى بوده، در ميان چوب، جاسازى كرده و براى «عثمان بن سعيد» كه شخص بسيار مورد اعتماد و رازدارى بوده، فرستاده بوده و اين كار را به عهده مأمور حمام كه كارش هيزم آوردن و چوب شكستن و امثال اينها بوده - و طبعاً سؤ ظن كسى را جلب نمىكرده واگذار كرده بوده است، ولى بر اثر بى احتياطى او، نزديك بوده اين راز فاش شود!
[1]. عثمان بن سعيد بعدها به افتخار نمايندگى امام دوازدهم در غيبت صغرى نائل گرديد و ما به خواست خدا در بخش نمايندگان امام دوازدهم شرح حال او را خواهيم نوشت.
[2]. شيخ طوسى، الغيبهٔ، تهران، مكتبهٔ نينوى الحديثهٔ، ص214 - حاج شيخ عباس قمى، سفينهٔ البحار، تهران، كتابخانه سنائى، ج2، ص158 .
[3]. ابن شهر آشوب، مناقب، قم كتابفروشى مصطفوى، ج4، ص427.
