پيدايش مدعيان پيامبرى و امامت: اعتقاد به نبوت و امامت در جامعه‌ى مسلمين هميشه به عنوان يك عقيده‌ى راسخ از زمان پيامبر و امامان نور: مطرح بوده است و آن‌قدر معروف و مشهور بوده كه كسى از مسلمانان هيچ گاه جرأت انكار آن را نداشته است.
به خاطر استوارى اين واقعيت عقيدتى و دينى در جامعه‌ى اسلامى بود كه در تاريخ اسلام، از يك سو با شخصيت‌هايى روبرو مى‌‌‌شويم كه طرفداران افراطى آنان براى پيشرفت دنيوى و سياست خويش، آنان را به عنوان مهدى نجات بخش يا پيغمبر خدا مطرح ساخته‌اند.
و از دگر سوى با عناصرى آشنا مى‌‌‌شويم كه بر اثر انگيزه‌‌هاى جاه طلبانه و خيال قدرت و شهرت، به دروغ ادّعاى مهدويّت و نبوّت نموده‌اند شمار اين افراد با توجه به آمارها به بيش از 50 نفر رسيده است كه بيشتر آنها ادّعاى مهدويّت داشته‌اند و گفته‌اند مائيم همان مهدى موعود كه قرآن نويد آمدنش را مى‌‌‌دهد. این افراد به اعتبارى بر سه گروه قابل تقسيم‌اند:
اول- كسانى كه ديگران بر اساس انگيزه‌‌هاى خاص آنان را مهدى نجات بخش خواندند مانند محمّد حنفيّه فرزند امير مؤمنان7 و زيد فرزند امام سجّاد7 و محمّد بن عبداللّه محض فرزند امام سجاد7.
دوم- كسانى كه با انگيزه‌‌هاى جاه‌طلبی و قدرت خواهى چنين ادّعايى نموده‌اند و اين گروه بسيارند از جمله‌ی آنها، مهدى عبّاسى فرزند منصور دوانيقى است.
سوم- كسانى كه طبق نقشه‌ی استعمار و به اشاره‌ی بيدادگران، به چنين ترفندى دست يازيدند و بى شرمانه خود را مهدى نجات بخش معرفى كردند از جمله‌ی آنها بنيانگذار بهائيّت، على محمّد باب را مى‌‌‌توان نام برد.
چهارم- مسجد شدن قبرستانها: يكى ديگر از نشانه هايى كه براى ظهور امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ به صورت كلى مطرح شده است، تبديل گورستان‌ها به مسجد است در اين باره به حديثى از رسول خدا6 توجه نماييد:
در حديث معراج آمده است:
يا محمّد از جمله عطاهايى كه بر تو مرحمت فرموديم آن كه آشكار خواهم كرد از نسل تو يازده امام كه همه ايشان از نسل دختر تو فاطمه‌اند و آخرين ايشان مرديست كه عيسى بن مريم در عقب سر او نماز خواهد خواند و پر مى‌‌‌كند زمين را از عدل و داد بعد از آنكه از ظلم و جور لبريز شود.
آنگاه رسول خدا6 به درگاه الهى عرضه داشت:
در چه زمانى خواهد بود.
جواب فرمود:
يا محمّد هنگامى كه علم از بين رود و جهل ظاهر شود و كشتار بسيار گردد و علما و فقهاء حقيقى کم شوند و شاعران بسيار شوند و امّت تو گورستان‌ها را مسجد سازند.[1]
[1]. كفايه الموحدين، ج3، ص847.
