هر یک از امامان ما - که همواره درودهاى خداوند بر انوار مقدس آنان باد - نه تنها راهبر امت و بیانگر احکام اسلام و قرآن بودند که نور الهى بر زمین، و حجت کامل حق بر همه جهانیان و محور کاینات هستى و واسطه فیض میان آفریدگار و آفریدگان و آیینه نورانى کمالات ماورایى و برترین قله فضیلت‌هاى انسانى و مجموعه همه خیرها و نیکى‌‌‌ها و تجلى گاه علم و قدرت خداى متعال و نمونه کامل انسان واصل به خدا و معصوم از سهو و نسیان و خطا و در ارتباط با ملکوت گیتى و جهان غیب و فرشتگان و آگاه به گذشته و آینده دنیا و آخرت و گنجینه اسرار الهى و وارث همه کمالات پیامبران نیز بوده‌اند؛ آرى وجود مبارک محمّد و آل محمّد6 مرکز پرگار وجود، و سیطره ولایت ارجمندشان فوق ولایت پیامبران و رسولان است و چنان است که براى غیر ایشان قابل درک نیست و به اراده خداى سبحان، ویژه پیامبر6 و اهل بیت معصوم: اوست و هیچ طمع کننده‌اى در آن امکان طمع ندارد.

مولاى گرامى‌، دهمین خورشید آسمان امامت، امام ابوالحسن هادى7 بر ما منت نهاده و انعام فرموده است که در گفتار شگرف و پرمعنای خویش در زیارتى به نام زیارت جامعه سخن را در مرغزارى از معارف جان پرور الهى به جولان درآورده و از دریاى دانش خود، بارانى از درّ و گهر بر تارک دوستان راستین سلسله عزیز امامت نثار نموده، و در خور عقل ما، و نه سزاوار حقیقت امام، گوشه‌‌هایى از زیبایى‌‌هاى بوستان خدا را حکایت فرموده است.

برخى از علماى بزرگ این زیارت را بهترین زیارت‌هاى جامعه دانسته‌اند و بزرگ‌مردانى چون شیخ صدوق در «من لا یحضره الفقیه »[1] و در «عیون اخبار الرضا»[2] و شیخ طوسى در «تهذیب الاحکام »[3] و علامه مجلسى رحمة الله در «بحارالانوار»[4] زیارت‌‌هاى جامعه را نقل کرده‌اند که به آن اشاره می‌کنیم:

[1]. من لا یحضره الفقیه، ج2، ص370.

[2]. عیون اخبار الرضا7، ج2، ص277.

[3]. تهذیب الاحکام، ج6، ص95.

[4]. بحارالأنوار، ج102، ص127 - 144.