يكى از نوادگان حضرت كاظم7 به نام محمد بن اسماعيل گويد: گروهى از بنى عباس و چند نفر ديگر از منحرفين به نزد صالح بن وصيف، رئيس شرطه سامراء آمده و گفتند: ابو محمد عسكرى7 را كه زندان كرده‏اى بر او سخت‏گير و نگذار كه در استراحت باشد.

صالح گفت: مى‌‏خواهيد چه بكنم، دو نفر كه در نظرم از همه شريرتر بودند، بر او مأمور كرده بودم، چنان اهل عبادت و نماز شده‏اند كه خارج از حد است. آنگاه گفت: آن دو را آوردند، گفت: واى بر شما! جريان شما درباره اين مرد چيست؟! گفتند: چه بگوييم در خصوص مردى كه در روز، روزه است و همه شب را مشغول به عبادت حق!! با كسى سخن نمى‌‏گويد، به غير عبادت مشغول نمى‌‏شود.

چون به او نگاه مى‌‏كنيم بندبند شانه‏هايمان به لزوه مى‌‏افتد و چنان مجذوب مى‌‏شويم كه قدرت از دست ما مى‌‏رود، چون بنى عباس اين را شنيدند ذليلانه برگشتند.[1]

[1]. كافى: ج1، ص512؛ باب مولد ابو محمد الحسن بن على، ارشاد مفيد، ص324.