از جالب‌ترين فعاليت‌هاى سياسى امام عسكرى7 تقويت و توجيه سياسى رجال مهم شيعه در برابر فشارها و سختي‌هاى مبارزات سياسى، در جهت حمايت از آرمان‌هاى بلند تشيع بود. از آنجا كه شخصيت‌هاى بزرگ شيعه در فشار بيشترى بودند، امام به تناسب مورد، هر يك از آنان را به نحوى دلگرم و راهنمايى مىكرد و روحيه آنان را بالا مىبرد تا ميزان تحمل و صبر و آگاهى آنان در برابر فشارها، تنگناها و فقر و تنگدستي‌ها فزونى يابد و بتوانند مسئوليت بزرگ اجتماعى و سياسى و وظايف دينى خود را بخوبى انجام دهند.
«محمد بن حسن بن ميمون» مىگويد: نامهاى به امام عسكرى7 نوشتم و از فقر و تنگدستى شكوه كردم، ولى بعداً پيش خود گفتم: مگر امام صادق7 نفرموده كه: فقرا با ما بهتر از توانگرى با ديگران است، و كشته شدن با ما بهتر از زنده ماندن با دشمنان ما است.
امام در پاسخ نوشت:
هرگاه گناهان دوستان ما زياد شود، خداوند آنها را به فقر گرفتار مىكند و گاهى از بسيارى از گناهان آنان در مىگذرد. همچنان كه پيش خود گفتهاى، فقر با ما بهتر از توانگرى با ديگران است. ما براى كسانى كه به ما پناهنده شوند، پناهگاهيم، و براى كسانى كه از ما هدايت بجويند، نوريم. ما نگهدار كسانى هستيم كه (براى نجات از گمراهى) به ما متوسل مىشوند. هر كس ما را دوست بدارد، در رتبه بلند (تقرّب به خدا) با ماست، و كسى كه پيرو راه ما نباشد، به سوى آتش خواهد رفت. [1]
نمونه ديگر در اين زمينه نامهاى كه امام عسكرى7 به «على بن حسين بن بابويه قمى»يكى از فقهاى بزرگ شيعه، نوشته است. امام در اين نامه پس از ذكر يك سلسله توصيهها و رهنمودهاى لازم، چنين ياد آورى مىكند: صبر كن و منتظر فرج باش كه پيامبر فرموده است: برترين اعمال امت من انتظار فرج است.
شيعيان ما پيوسته در غم و اندوه خواهند بود تا فرزندم (امام دوازدهم) ظاهر شود؛ همان كسى كه پيامبر بشارت داده كه زمين را از قسط و عدل پر خواهد ساخت، همچنانكه از ظلم و جور پر شده باشد.
اى بزرگمرد و مورد اعتماد و فقيه من! صبر كن و شيعيان مرا به صبر فرمان بده! زمين از آن خداست و هر كسى از بندگانش را كه بخواهد، وارث (حاكم) آن قرار مىدهد. فرجام نيكو، تنها از آنِ پرهيزگاران است. سلام و رحمت خدا و بركات او بر تو و بر همه شيعيان باد![2]
[1]. ابن شهر آشوب، مناقب آل أبى طالب، قم، كتابفروشى مصطفوى، ج4، ص435 - على بن عيسى الاربلى، كشف الغمّهٔ، تبريز مكتبهٔ بنى هاشمى، 1381 هـ . ق، ج3، 211 .
[2]. ابن شهر آشوب، همان كتاب، ج4، ص425 - حاج شيخ عباس قمى، الأنوار البهيهٔ، مشهد، كتابفروشى جعفرى، ص161 - تتمهٔ المنتهى، چاپ دوم، تهران، كتابفروشى مركزى، 1333 هـ . ق، ص299 با اندكى اختلاف در الفاظ. با توجه به اين كه شهادت امام عسكرى7 در سال 260 و در گذشت على بن حسين بابويه در سال 329 يعنى 69 سال پس از شهادت حضرت عسكرى رخ داده، برخى، نگارش چنين نامهاى را با عناوينى مانند: بزرگمرد و فقيه و مورد اعتماد من، از طرف امام به وى كه در آن زمان جوانى بيست ساله بوده، بعيد شمردهاند، مگر آنكه بگوييم: وى در عين جوانى از نظر فضيلت و شخصيت معنوى در چنان رتبه والايى قرار داشته كه شايسته ذكر چنين القابى بوده است (تاريخ الغيبهٔ الصغرى، محمد صدر، الطبعهٔ الأولى، بيروت، دار التعارف للمطبوعات، 1392 هـ . ق، ص196).
