نفس زكيّه لقب فردى از دودمان رسول خدا6 است وى پس از ظهور و قبل از قيام حضرت بقيّه اللّه ـ ارواحنا فداه ـ مظلومانه به شهادت مى‌‌‌رسد.
در روايات از او به غلام تعبير شده كه شايد حكايت از نوجوان يا جوان بودن وى دارد. نفس زكيّه نيز او را ناميده‌اند زيرا بدون هيچ جرمى، تنها به خاطر رساندن پيام شفاهى حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ به مردم مكه كشته مى‌‌‌شود.
از حضرت باقر 7 روايت شده است:
قائم به ياران خود مى‌‌‌فرمايد: مكّه طالب من نيستند لكن من نزد آنان كسى را خواهم فرستاد تا با ايشان احتجاج كند... آنگاه يكى از ياران خود را مى‌‌‌طلبد و به وى مى‌‌‌فرمايد: نزد مردم مكه برو و به ايشان بگو!... من پيام آور ـ مهدى ـ نزد شمايم.
او مى‌‌‌گويد: ما خاندان رحمت و مركز رسالت و خلافتيم. ما دودمان محمّد و فرزند پيامبران هستيم. همانا ـ در طول زمان ـ بر ما ظلم‌ها روا شده و ما را پايمال كرده و بر ما قهر نموده‌اند و حق ما را از زمان رحلت پيامبر6 تا حال به ستم گرفته‌اند.
ما اينك شما را به يارى مى‌‌‌طلبيم! ما را يارى كنيد! چون اين جوان پيام را مى‌‌‌رساند او را گرفته و بين ركن و مقام سر مى‌‌‌برند و او نفس زكيه است.[1]
امام صادق7 فرمود:
بين قيام قائم آل محمّد و شهادت نفس زكيه جز 15 شب فاصله نيست. [2]
[1]. بحارالأنوار: 52، 307.
[2]. بحارالأنوار، ج52، ص203 كمال الدين، ج2، ص649.
