اسم مبارک«الله» چهار حرف است و اگر کسي بر آن واقف شود به حقيقت، همه اشياء را مي‌‌شناسد؛ چرا که آنها از او و با او و به سوي او و صادر شده از او مي‌‌باشند.

پس هر گاه «همزه» را انداختي باقي مي‌‌ماند«لله» که اشاره است به «ولله کل شيء» يعني همه چيز از اوست.

اگر«لام» را انداختي و الف را گذاردي «اله» مي‌شود که اشاره دارد به «وَ هُوَ الهُ کُلَّ شَيءٍ» هر چيزي به او موجود است.

اگر«لام» و «الف» را انداختي «له» مي‌شود، «وَ لَهُ کُلَّ شَي ءٍ» بازگشت هر چيزي به سوي اوست.

اگر «لام» از کلمه «له» انداخته شود، «هُ» باقي ماند و « هو» لفظي است که دلالت دارد بر ينبوع[1] عزّت حضرت احديت و لفظ «هو» مرکب است از دو حرف «هاء» و «واو». لفظ «هاء» اصل است نسبت به « واو»، چون «واو» از اشباع ضمه «هاء» پيدا شد، پس در واقع «هو» يک حرف است و دلالت دارد بر وحدت حضرت احديت.

«الله»، اسم ذات خداوند و شامل جميع صفات کمال و جمال و جلال اوست.

خواص اسم اعظم خدا در سه اسم گذاشته شده که آن «بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الَّرحيم» مي‌‌باشد و خاصيت اسم اعظم، در ولايت اميرالمومنين7 است.

«الله» اسم جامع و بزرگ و با عظمت حضرت واجب الوجود، جلّ و علا مي‌‌باشد.

اسم اعظم، در اسمي است که اول آن « الله» و آخر آن « هو» مي‌‌باشد.

اميرالمومنين7 در تفسير کلمه « الله» مي‌‌فرمايند: «اللهُ اسمٌ مِن اَعظَمِ اسماءِ الله عَزَّ وَ جَلَّ لايَنبَغي يُسَمّي بِهِ غَيرُهُ». [2]

يعني: «الله» اسم اعظم الهي است که شايسته نيست احدي خود را به اين نام بخواند.

[1]. ينبوع: سرچشمه .

[2]. بحارالأنوار، ج92، ص232، روايت 4، باب 29.