سپس امام7 در آخرین بخش این خطبه برای کسب اطمینان بیشتر، جهت دست یافتن به حق و درک حقیقتِ مفاهیم قرآن، طریق دیگری را ارائه می‌‌دهد و آن تمسّک به ذیل عنایت اهل بیت و عترت: است که پیامبر اکرم6 آن را به عنوان یکی از دو شیء گرانمایه که در میان امّت به یادگار می‌‌گذارد، شمرده است.

امام7 در این بخش می‌‌فرماید: «این (آگاهی‌ها) را از اهلش، بیاموزید، زیرا آنها حیات علم و مرگ جهل‌اند، آنها هستند که حکمشان شما را از علمشان، آگاه می‌‌سازد، و سکوتشان از منطقشان، و ظاهرشان از باطنشان، آنها نه با دین خدا مخالفت می‌‌کنند و نه در آن اختلاف دارند، قرآن در میان آنها شاهدی صادق است و خاموشی سخنگو (و تمام علوم قرآن نزد آنهاست)»[1]  

در این جمله‌های کوتاه و پر معنا، امام7 ائمه اهل بیت: را به اوصافی معرفی می‌‌کند: نخست این که: آنها مایه حیات علم و مرگ جهل‌اند. زیرا علوم الهی و سنّت پیامبر6 نزد آنهاست هر جا باشند نور افشانی می‌‌کنند و پرده‌های ظلمانی جهل را می‌‌درند، دیگر این که: حکم آنها (خواه حکم به معنی داوری باشد و یا حکم به معنی هر گونه دستور و بیان راه حل‌ها) حکایت از علمشان می‌‌کند، و سکوت پر معنایشان حکایت از منطق و مقصود آنها می‌‌نماید (زیرا در بسیاری از موارد، سکوت گویاتر از سخن است) و ظاهر آنها آن قدر آراسته و پاک و خالصانه و مخلصانه است که از درون پاک و خالصشان خبر می‌‌دهد.

از ویژگی‌های دیگر آنها این است که هرگز عملشان بر خلاف دین نیست و در تفسیر حقیقت دین، با هم اختلافی ندارند، چرا که علوم همه آنها از منبع واحدی سرچشمه می‌‌گیرد.

به همین دلیل حقیقت و روح دین و قرآن، در میان آنهاست و همه چیز را از قرآن می‌‌فهمند و همان گونه که پیامبر اکرم6 در حدیث ثقلین فرمود: هیچ گاه جدایی میان آنها و قرآن نمی‌‌افتد و تمسّک به این دو مسلمین را از گمراهی و ضلالت می‌‌رهاند.