نکته ظریفی در این جا هست که باز از بعضی از آیات قرآن می‌‌توان استظهار کرد، و آن این که همه آن چه در عالم جسمانی هست به برکت عالم فوقانی و شعاع و پرتویی از آن است. قرآن می‌‌فرماید: ﴿وَ إِنْ مِنْ شَی ءٍ إِلاَّ عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلاَّ بِقَدَرٍ مَعْلُوم﴾[1]

«عندنا همان عالمی است که پیش خداست نه پیش ما. می‌‌فرماید: هر چه شما در این عالم ببینید خزینه‌‌هایش پیش خداست و از آن خزینه‌‌ها با حد و حدود خاصی در این عالم نازل می‌‌کند. شاید صدها روایت در کتب مختلف شیعه و سنی درباره اصل این عالم وارد شده باشد. من به عنوان نمونه روایتی که از امیر المومنین7 نقل شده است را می‌‌خوانم.

حضرت می‌‌فرمایند: «إِنَّ اللَّـهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَحَدٌ وَاحِدٌ تَفَرَّدَ فِی وَحْدَانِیَّتِهِ ثُمَّ تَکَلَّمَ بِکَلِمَةٍ فَصَارَتْ نُوراً ثُمَّ خَلَقَ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ مُحَمَّداً صلی الله علیه وآله وَ خَلَقَنِی وَ ذُرِّیَّتِی ثُمَّ تَکَلَّمَ بِکَلِمَةٍ فَصَارَتْ رُوحاً فَأَسْکَنَهُ اللَّـهُ فِی ذَلِکَ النُّورِ وَ أَسْکَنَهُ فِی أَبْدَانِنَا فَنَحْنُ رُوحُ اللَّـهِ وَ کَلِمَاتُه»[2] خدا خودش بود و خودش. بعد سخنی گفت آن سخن نوری شد ـ و پیامبر اکرم6 و من و ذریه من را از همان نور آفرید. سپس سخنی گفت: آن سخن روح شد ـ این روح را در آن نور جایگزین کرد. تا این که بدن‌‌های ما آفریده شد. آن وقت روح را در بدن‌‌های ما دمید.»

بنابراین این که می‌‌فرماید: پیغمبر را انتخاب کرد قبل از این که خلایق از عالم غیب به شهود بیایند، یعنی در عالمی که فوق این عوالم است و از آن به «عالم نور» تعبیر می‌‌شود.[3]