می‌‌رسید از قله‌‌های کوه نور

از بلندای تشرف در حضور

فرش استقبال راهش می‌‌شدند

هر چه جن و هر چه انس و هر چه حور

کوه‌‌ها هم در تشهد آمدند

از تجلایی که شد در کوه نور

او چراغ شرع را آورده بود

بر سر این جاده‌‌های سوت و کور

تزکیه می‌‌داد روح خاک را

چشمه چشمه با سخن‌‌های طهور

مثل دریا رودها را جمع کرد

رودهایی از قبایل‌‌های دور

وحی می‌‌آرود تا آنجا که عقل

در خودش می‌‌کرد احساس شعور

شرح صدرش را کسی تخمین نزد

تا بفهمد کیست این سنگ صبور

و کتابی بود با خط خدا

تا بشر خود را کند با آن مرور

ای کتاب قل هو الله احد

لم یلد یولد و لم کفوا احد

تا شعاع مهرت عالم تاب شد

مهربانی از خجالت آب شد

این زمین دیگر کویر تشنه نیست

زنده شد، آباد شد، شاداب شد

فارغ از نسل و نژاد و رنگ و بو

هر غلامی با تو بود ارباب شد

تو همانی که بلال مسجدت

گل عرق‌‌هایش گلاب ناب شد

هر که با تو با علی راضی نشد

وصل بر دریا نشد مرداب شد

از زلال چشمه‌‌های وحی تو

تشنه‌ای همچون علی سیراب شد

این علی که مست پیغمبر شده

با دعای مصطفی حیدر شده

بعد از این افسار دنیا دست تو

ضرب و جمع و کسر و منها دست تو

بعد از این دین‌‌های دنیا باطل است

دین آدم تا به خاتم دست تو

هل اتی که شرح زهرا و علیست

گشته نازل منتها با دست تو

سیزده ماهند در منظومه‌ات

گردش این سیزده تا دست تو

فوق ایدیهم تویی یا مصطفی

هیچ دستی نیست بالا دست تو

رحمه للعالمین تنها تویی

پس حساب روز فردا دست تو

پرچم حمد خدا دست علیست

اختیار پرچم اما دست تو

هر چه ما داریم دست فاطمه است

چون که باشد دست زهرا دست تو

تو خودت گفتی حسینت از من است

پس حسین و کربلا‌‌ها دست تو

جلوه کردی در علی اکبر ولی

جلوه‌‌های این تماشا دست تو

دست تو دست خداوند است و بس

سهم ما یکبار لبخند است و بس

از حرا می‌‌آیی و جان می‌‌بری

روی دوشت بار قرآن می‌‌بری

سفره می‌‌اندازی و در خانه‌ات

مثل ابراهیم مهمان می‌‌بری

گاه موسی می‌‌شوی و با خودت

آیه‌‌های آل عمران می‌‌بری

گاه کشتی می‌‌شوی و نوح را

از دل امواج طوفان می‌‌بری

گاه از شوق علی می‌‌باری و

شوق خود را زیر باران می‌‌بری

نیمه شب‌ها روی دوش مرتضی

نان و خرمای یتیمان می‌‌بری

گاه در سلمان تنزل می‌‌کنی

عشق حیدر را به ایران می‌‌بری

گاه یاد بضعه‌ات می‌‌افتی و

زیر لب نام خراسان می‌‌بری

می‌‌رسد روزی که خود می‌‌آیی و

یوسف ما را به کنعان می‌‌بری

ای سحر خیز مدینه العجل

ای شفای زخم سینه العجل

ای سرای چشم‌هایت با صفا

امتداد چشم‌هایت تا خدا

غار تاریک مرا روشن کنید

مرده‌ام در بین این ظلمت سرا

لیله المحیای شب‌های حسین

ای رسول گریه‌‌های کربلا

کاروان سمت محرم می‌‌رود

کاش من هم جا نمانم از شما

از همان سر نیزه‌ای که می‌‌چکید

خون تازه روی خاک کوچه‌ها

سنگ‌‌ها آمد.. .  سری افتاد وای

خواهری می‌‌گشت زیر دست و پا

یک گلی گم کرده بود ای وای من

عمه شد آن جا کبود ای وای من[1]