مشهورترین نام پیامبر، «محمد»6 است. لقب شریف ایشان، مصطفی و خاتم النبیین، و اولین کنیه مشهورش «ابوالقاسم» است. زیرا قاسم فرزند اول حضرت بود. اسم شریف « محمد6» در سوره‌‌های آل عمران (آیه 144)، احزاب (آیه 40)، محمد (آیه 2) و فتح (آیه 29) آمده است.

نام احمد تنها یک بار در قرآن در سوره مبارکه صف ذکر شده است. در تفسیر مجمع البیان آمده است که خداوند، نام محمد و احمد را که از اسامی مقدس خود برگرفته است برای او برگزید.[1]

در تفسیر نمونه عنوان شده است که نام «محمد6» را عبدالمطلب، جد پیامبر برای ایشان انتخاب کرده و نام « احمد» را آمنه، مادر پیامبر برای او انتخاب کرد. همچنین ابوطالب، عموی پیامبر نیز از پیامبر6 با نام«محمد6 و احمد» یاد کرده است. در حدیث معراج نیز خداوند یک بار با «یا محمد» و چندین بار با «یا احمد» رسولش را مورد خطاب قرار داده است.[2]

کلمه «محمد» از ریشه «حمد» به معنای ستوده و ستایش شده است. و کلمه «احمد» یعنی کسی که بیشترین حمد الهی را در بین جمیع مخلوقات دارد. «محمد» نام زمینی پیامبر6 و « احمد» نام آسمانی آن حضرت است. در روایتی آمده است که برخی از یهودیان از آن حضرت پرسیدند: چرا شما به این دو نام، نامگذاری شده‌اید؟ حضرت فرمودند: همانا من در زمین ستایش شده و در آسمان ستایش شده‌تر، هستم یعنی در آسمان، بیشتر از زمین، مورد ستایش اهل آسمان قرار گرفته‌ام. با تأسی به همین معانی است که دوستداران آن حضرت، نام آن بزرگوار را برای خود بر می‌گزینند. همچنین امام رضا7 از پیامبرمکرم اسلام6 روایت کرده است: هر گاه نام فرزند خود را محمد نهادید، او را گرامی دارید.