. منحرفان فکری

یکی از گروه‌هایی که با امام زمان4 به جنگ برمي‌خيزند، گروهی است که قرآن را با اندیشه باطل خود تفسیر می‌کند. در روایات آمده است: «آزاری که آنان هنگام ظهور به امام زمان4 می‌رسانند ، بیش از آزاری است که پیامبر6 از مردم نادان زمان خود دید؛ چون افرادی پیامبر6 را آزار دادند که سنگ و چوب را می‌پرستیدند ، اما کسانی که با حضرت ولی‌عصر4 جنگ می‌کنند ، کسانی هستند که کتاب خدا را (به رأي خويش) در برابر آن حضرت تفسیر می‌کنند».[1]

۲. بتریه

بتریه شاخه‌ای از زیدیه و منسوب به مغیرهٔ بن‌سعد هستند. ايشان مردم را به محبّت و ولایت علی7 دعوت کردند ، اما محبت او را با محبت ابوبکر و عمر مخلوط کردند. آنان محبّت ابوبکر و عمر را قبول کردند، ولی نسبت به عثمان ، طلحه ، زیبر و عایشه بغض ورزیدند و نظرشان بر این بود که باید در کنار فرزندان علی7 ، علیه دشمنان قیام کرد.[2]

امام باقر7 فرمود: «هنگامی که امام زمان4 ظهور می‌کند و به‌سوی کوفه می‌رود، عدّه‌ای که به آنها بتریه گفته می‌شود، درحالی که اسلحه بر دوش دارند، درمقابل امام قرار می‌گیرند و می‌گویند: برگرد به همان‌جایی که آمده‌ای! ما نیازی به بنی‌فاطمه3 نداریم».[3]

امام صادق7 فرمود: «چهارهزار از حاملان قرآن و پشمینه‌پوشان معروف به زیدیه، از بیعت با آن حضرت، خودداری می‌کنند و می‌گویند: آمدن امام حسین7 در این زمان، سحری عظیم است. پس هر دو سپاه، درمقابل یکدیگر قرار می‌گیرند، امام زمان4 آنها را موعظه می‌کند و سه‌روز به آنان مهلت می‌دهد. پس از پایان‌گرفتن مهلت، امام زمان4 دستور جنگ با آنان را صادر می‌کند».[4]

امام باقر7 نیز فرموده‌اند: «وقتی حضرت مهدی7 به کوفه می‌رود، شانزده‌هزارنفر از بتریه که خود را قاریان قرآن و فقهای دین می‌دانند، ولی نفاق و دورویی سرتاپای آنها را فراگرفته است، درحالی که اسلحه بر دوششان است، نزد آن حضرت می‌آیند و می‌گویند: ای فرزند فاطمه! برگرد که هیچ‌نیازی به تو نداریم. اینجاست که حضرت مهدی4، شمشیرخواهد کشید و در روز دوشنبه از بعدازظهر تا شب، همه آنها را در پشت شهر نجف به قتل خواهد رساند».[5]

۳. مرجئه

سومین گروه از دشمنان امام زمان4 که حضرت هنگام ظهور با آنان جنگ می‌کند و همه آنها را به قتل می‌رساند، کج‌اندیشان مرجئه هستند، که بر اثر عقاید انحرافی خود، فرسنگ‌ها از اسلام فاصله دارند و عظیم‌ترین گناهان را بی‌پروا انجام می‌دهند.

علّامه طریحی درباره این گروه می‌نویسد: «مرجئه گروهی ازمسلمانان هستند و عقیده دارند که هرگز گناه، ضرری به ایمان نمی‌زند».

همچنین ابن‌قتیبه می‌گوید: «مرجئه کسانی هستند که قائل به ایمان قولی و زبانی بدون عمل می‌باشند».

برخی نیز گفته‌اند: «مرجئه همان جبریه هستند که می‌گویند: هیچ‌گاه بنده از خود اختیاری ندارد».[6]

بشیر می‌گوید: «درسفری که به مدینه داشتم، همین‌که به در خانه امام باقر7 رسیدم، قاطر زین شده‌ای بر در خانه آن حضرت یافتم، بدین‌جهت برای ملاقات با آن حضرت، پشت درخانه نشسته، منتظر بیرون‌آمدن وی شدم؛ همین‌که امام بیرون آمد، سلام کردم. آن حضرت از قاطر پیاده شد، به‌سوی من آمد و فرمود: اهل کجاهستی؟ عرض کردم: اهل عراق. فرمود: کدام شهر؟عرض کردم: کوفه. فرمود: چه کسی دراین سفر تو را همراهی می‌کرد؟ گفتم: گروهی از محدّثه. فرمود: محدّثه چه کسانی‌اند؟ عرض کردم: مرجئه. فرمود: وای برآنها! اگر فردا قائم4 ما قیام کند، به چه کسی پناه خواهند برد؟

عرض کردم، که آنان می‌گویند: در آن روز، همه مشمول عدل او قرار می‌گیریم و با شما برابر هستیم. فرمود: «هر کس توبه کند، خداوند توبه‌اش را می‌پذیرد و هر کس نفاقی در درون داشته باشد، او را از رحمت خود دور خواهد کرد و هر کس ایده باطلش را در آن روز اظهار کند، خداوند خونش را خواهد ریخت».

سپس فرمود: «قسم به آنکه جانم در قبضه قدرت اوست، امام زمان4 آنها را خواهد کشت، همان‌گونه که قصّاب، گوسفند خود را می‌‌کشد».

عرض کردم که آنان می‌گویند: هنگامی که امور بر حضرت مهدی4 سامان گرفت، وی قطره خونی را نخواهد ریخت. حضرت فرمودند: قسم به آنکه جانم در دست اوست! چنین چیزی نخواهد بود تا ما و شما، خون و عرق را از پیشانی‌مان پاک گردانیم و سپس به پیشانی خود اشاره نمود».[7]

۴. گروه‎هایی از اهل کتاب

مسیحیان و یهودیان، هنگام ظهور، ابتدا مقابل حضرت صف‎آرایی کرده، آماده جنگ می‌‎شوند، ولی نزول حضرت عیسی7 و نماز‌خواندن ایشان پشت سر امام مهدی4 و نیز آشکار‌شدن الواح اصلی تورات، توسط امام زمان4 باعث می‌‎شود عده زیادی از اهل کتاب، دین اسلام را بپذیرند. همچنین برخی صلح کرده و گروهی نیز به جنگ می‌‎پردازند. در حدیثی از امام باقر7 آمده است: «زمانی که حضرت مهدی4 قیام کند، بعد از شام به‌ سمت روم لشکری می‌‎فرستد که آنها مجبور به درخواست امان و صلح می‌‎شوند».

دلیل مخالفت و مقاومت برابر مهدویت، ناشی از دو چيز است؛ يكي درک نادرست از دین و حقیقت انسانیت، و دوم؛ دنیا‌طلبی، روحیه لجاجت و تعصب است. شایان ذکر است که هیچ یک از مخالفان و معاندان، در ستیز و رویارویی با امام دوازدهم7 موفق نخواهند شد.

[1] . بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۵۲، ص ۳۶۳.

[2] . مجمع ‌البحرین، ص ۲۳۰.

[3] . ارشاد، مفید، ص۳۴۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۸.

[4] . مختصر بصائر‌ الدرجات، ص ۱۹۰.

[5] . دلائل الامامه، ص ۲۴۲.

[6] . مجمع ‌البحرین، ص ۳۵.

[7] . بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۵۶؛ کافی، ج۸، ص۸۱؛ الغیبهٔ، نعمانی، ص۲۸۳.