ماه آن شب خموش و سرگردان روی صحــرا و دشـت می‌تابیـــد
رنـگ غم رنـگ حـزن پـــــرور ماه همـه جا را نمــوده بـــود سپیـــد
دانـه دانـه ستـاره بـر رخ چـــــرخ همچــون اشك یتیــم می‌لرزیـــد

خـواب گستـرده بــود خاموشی بــــرجـهــــان پــرده فرامــوشــــی

مـرغ شــــــب آرمیــده بــود آرام چشم ایــام رفـته بــود به خــواب

سـایه نـخل‌هـا بــه چــهره نـــور از سیاهی كشیده بـــود حجــاب

بـاد در جست‌و‌جوی گمشده‌ای چرخ می‌زد چو عاشقی بی‌تــاب

غــرق ،شـهر مـدینه سرتــــاسر در سكوتی عمیِِِـــق و رعــــب آور

می‌كشید انتظار، خاك آن شب مقــدم تـــازه مــهــــمـــانـــــی را

می‌ربـود از كـف گــران مـــردی آســـمان همســـر جـــــوانـــی را

آتـش مرگ مادری می‌سوخت دل اطفـــال خستــــه جانـــــی را

مردم آرام لیك آهسته نوحه گر چهــــار طفـــل دل خـــــستــــــــه

بر سـر دوش جــسم بی‌جانی حمل می‌شـد به نقطه‌ای مرمــوز

همه خواهان به دل، درازی شب گرچه شب بود تلخ و طاقت سوز

تا مــگر راز شب نــگردد فـــاش نبــــــرد پـــی به راز شب، دل روز

راز شـب بـــود پیــــكر زهـــــرا كه شب آغوش خاك گشتش جا

راز شب بود بانـــویی معصــوم كه چـــه او مــردی از زمانه نـــزاد

هیجده ساله بانویی پر شور كه سیـــاه كـــرد چهـــره بیـــــداد

بانویی،كه ازسخن به محضرعام ریـخت آتــــش به جان استبـــداد

بانویی شیردل، دلیر و شجاع كه نـــمود از حقوق خویش دفـاع

گــرچه زن بــود لیــك مــردانــه از قیـــام آتشی عظیـــم افروخت

شعلــه‌ای بــركشیــد از ته دل كه سیاه خرمن ستم را سوخت
درس احقاق حق و دفع ستم به جـــهان و جهانیـــان آموخـــت

مردم خفته را زخواب انگیخت آبــــروی ستمـــگــران را ریخـــــت